Η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι όσο ο λαός περιμένει αλλαγές προς όφελός του από τα πάνω, περιμένει μάταια...

Οπως και σε προηγούμενες απόπειρες από πλευράς των συγκροτημάτων των ΜΜΕ να προσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε στάση αναμονής για αλλαγή της ζωής τους μέσα από επιφανειακές μεταμορφώσεις - φτιασιδώματα του πολιτικού σκηνικού, έτσι και τώρα η οθόνη της τηλεόρασης - σε όποιο κανάλι κι αν είναι συντονισμένη - παρέχει περισσή προβολή: Στην πίεση που ασκεί ο ΛΑ.Ο.Σ. στην κυβέρνηση, στους τριγμούς στο εσωτερικό της κυβέρνησης, στην αναγγελλόμενη παραίτηση του Γ. Μανώλη το Σεπτέμβρη και την ισχνή πλειοψηφία της κυβέρνησης που κλυδωνίζεται, στα σενάρια για τις πρόωρες εκλογές και το πότε αυτές θα προγραμματιστούν, στους καυγάδες στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ... Ολα τα παραπάνω παρουσιάζονται πασπαλισμένα με ένα πνεύμα δήθεν αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό, δήθεν μεταμορφώσεων της κυρίαρχης πολιτικής που ...τώρα πια ακούει τάχα το λαό και αφουγκράζεται τις ανάγκες του. Και μέσα σ' όλα ότι χρειάζεται «ικανή κυβέρνηση» και το ΠΑΣΟΚ είναι στα πρόθυρα.

Ολη αυτή η προσήλωση στη συγκεκριμένη θεματολογία - που αν δεν παρεμβάλλονταν εξελίξεις, όπως η τρομοκρατική επίθεση σε βάρος αστυνομικού την περασμένη βδομάδα, θα έφταναν σε σημείο μονοθεματικότητας - είναι μέρος ενός καλά συντονισμένου σχεδίου, ώστε οι εργαζόμενοι και η νεολαία να αφοσιωθούν στις συζητήσεις γύρω από το αστικό πολιτικό σύστημα, στις συζητήσεις γύρω από τα κόμματα της άρχουσας τάξης και το αλισβερίσι μεταξύ τους, τη μοιρασιά της πίτας, κλπ. Ετσι ώστε ο λαός να κοιτάζει ανήσυχος τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, να αναρωτιέται πότε θα γίνουν εκλογές και ποιο θα είναι το αποτέλεσμά τους, να ποντάρει στο ότι κάτι θα αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό και άρα θα αλλάξει και η ζωή του προς το καλύτερο. Να τηρεί στάση αναμονής ότι κάτι θα αλλάξει από τα πάνω, ότι κάτι θα αλλάξει από τα αστικά πολιτικά κόμματα στο αστικό πολιτικό σύστημα... Την ίδια ώρα η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ αποφάσιζε ένα πακέτο νέων σκληρών αντεργατικών μέτρων, αλλά για τα αστικά ΜΜΕ αυτό δεν υπήρξε ποτέ αφού δεν εμφανίστηκε ποτέ στην ειδησεογραφία τους.

Μια πολύ βολική στάση. Βολική για το ίδιο το σύστημα που τρίβει τα χέρια του όταν έχει απέναντί του εργαζόμενους που ανησυχούν για τη διάσωσή του, που εναποθέτουν τις ελπίδες τους για αλλαγή και βελτίωση της ζωής τους στις τακτικές κινήσεις των κομμάτων του κεφαλαίου. Γιατί έτσι κρατάει το λαό δεμένο πισθάγκωνα, να αναμένει παθητικά λύσεις από τα πάνω, όπως οι πιστοί περιμένουν τη λύτρωση στη «Δευτέρα Παρουσία» και την καλύτερη ζωή στον «Παράδεισο».

Μπορεί να αλλάξει η ζωή των εργαζομένων με αλλαγές και ...ανταλλαγές στο πολιτικό σκηνικό; Μπορεί να αλλάξει η ζωή των εργαζομένων όσο παραμένουν αποσβολωμένοι στην οθόνη της τηλεόρασης να ανησυχούν για όσα τα ΜΜΕ προσπαθούν να τους πείσουν ότι αξίζει να ανησυχούν; Οτι υπάρχει λαϊκή οργή και αγανάκτηση από την αντιλαϊκή πολιτική το έχουν καταλάβει καλά οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό και παίρνουν μέτρα, όχι μόνο να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία από μια σειρά αντιδραστικές αποφάσεις που προωθούνται, αλλά και να διαποτίσουν τις λαϊκές συνειδήσεις με στάση μοιρολατρίας, παθητικότητας και αναμονής λύσεων για τη ζωή τους από κάποιους άλλους και όχι από τον ίδιο το λαό. Και οι «άλλοι» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα αστικά πολιτικά κόμματα, τα κόμματα του κεφαλαίου, οι εκλογές, η αυτοδυναμία της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, οι μετεκλογικές ή και προεκλογικές συνεργασίες των δύο μεγάλων κομμάτων με τα κόμματα - «δορυφόρους» τους, κλπ.

Φιλολαϊκές αλλαγές από τις εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις ο λαός δεν μπορεί να περιμένει. Το αποδεικνύει η ίδια η πράξη των κυβερνήσεων της ΝΔ αλλά και προηγούμενα του ΠΑΣΟΚ, όπως και των κυβερνήσεων σε κράτη της ΕΕ - είτε νεοφιλελεύθερων, είτε σοσιαλδημοκρατικών, είτε ακόμα και κυβερνήσεων συνεργασίας ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθερους ή ανάμεσα σε έναν από τους δύο και «Πράσινους», οπορτουνιστές ή άλλα μορφώματα. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η πολιτική. Μπορεί αυτή να φαίνεται, αυτή να βγαίνει μπροστά με τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις που προωθεί η εκάστοτε κυβέρνηση της αστικής τάξης, με την πολιτική που ασκούν τα κόμματα του κεφαλαίου. Ομως, το σύστημα δεν είναι μόνο τα κόμματά του, αλλά πρωταρχικά είναι η οικονομική του βάση. Το κεφάλαιο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, που τις υπηρετούν το αστικό κράτος, οι κυβερνήσεις, κλπ. Από εκεί εκπορεύονται οι αποφάσεις για την πολιτική που θα ακολουθηθεί, για τα μέτρα εκείνα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για τις νέες μεταρρυθμίσεις που προωθούνται σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Και δεν είναι λίγα τα μέτρα που, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και στο όνομα αυτής, προωθούνται αυτήν την περίοδο για να διασώσουν τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι από τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ την περασμένη βδομάδα για πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κυριαρχία των ευέλικτων μορφών εργασίας και της μερικής απασχόλησης. Ο κατάλογος των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων είναι αρκετά μακρύς: Εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών προς τα πάνω, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και διάλυση του συνταξιοδοτικού συστήματος, εκ περιτροπής εργασία, αύξηση των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο και αφαίμαξη του ήδη ισχνού λαϊκού εισοδήματος...

Εκεί πρέπει να έχουν το νου τους οι εργαζόμενοι. Στον ταξικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια. Στις εξελίξεις στην οικονομία, που προωθούνται μεν από τον εκάστοτε τιμονιέρη της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά αποφασίζονται, καθορίζονται και επιβάλλονται από την εξουσία των μονοπωλίων, από τον καπιταλισμό, για τη διάσωση του συστήματος, για την όλο και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών και κατεδάφιση των όποιων δικαιωμάτων των εργαζομένων έχουν γλιτώσει από τις προηγούμενες «μεταρρυθμίσεις». Αλλωστε, η πηγή όλων των δεινών των εργαζομένων και της νεολαίας, όλων των χτυπημάτων που δέχονται τα δικαιώματά τους βρίσκεται στην οικονομία, στον ίδιο τον καπιταλισμό.

Αυτό είναι που αφορά τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Αυτό τους καίει. Αυτό χτυπάει τα συμφέροντά τους ως τάξης. Και εκεί πρέπει να βρίσκεται η προσήλωση. Οχι όμως ως μακρόθεν παρακολούθηση. Αλλά ως δράση, ως συμμετοχή, που πρώτα απ' όλα περνάει από την ενεργό δράση στους τόπους δουλειάς, δηλαδή μέσα από την οργάνωση στα εργατικά σωματεία, τον προσανατολισμό των σωματείων σε ανάπτυξη ταξικών αγώνων και την ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ.

Για να έρθουν πιο κοντά φιλολαϊκές αλλαγές ο λαός και οι εργαζόμενοι πρέπει να τις διεκδικήσουν, να τις επιβάλουν. Η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι όσο ο λαός περιμένει αλλαγές προς όφελός του από τα πάνω, περιμένει μάταια. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο νέο επικοινωνιακό τρικ που στήνουν οι καπιταλιστές μέσω των ομίλων ΜΜΕ - που άλλωστε τους ανήκουν. Να αντιμετωπίσουν τη νέα προσπάθεια της άρχουσας τάξης να βάλει το λαό στο περιθώριο με την ακόμα μεγαλύτερη οργάνωση, όλο και περισσότερων νέων εργαζομένων, με τη μαχητική διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, του πλούτου που παράγουν.

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να περιμένουν, ούτε από τους εργοδότες και τους εκπροσώπους τους στις συμβιβασμένες ηγεσίες συνδικάτων, ούτε από το αστικό πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων περνάει μόνο από τα δικά τους χέρια: Από την οργάνωση της πάλης τους από τα κάτω, με την οργάνωσή τους στα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, με την κοινή δράση με τους φτωχούς αγρότες στην ΠΑΣΥ, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, για την απόκρουση των νέων αντιλαϊκών μέτρων. Να γιατί χρειάζεται ανασυγκρότηση και μαζική οργάνωση στο κίνημα. Για την αντίσταση, την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, με αντιμονοπωλιακό πλαίσιο πάλης στη ρότα της λαϊκής αντεπίθεσης, την πολιτική πάλη με το ΚΚΕ για την οριστική αποτίναξη του ζυγού της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.